Чаму яго ты не забіла, Чужынца, бабніка, забойцу? Якая сіла нож спыніла – Кальчуга? Шлюбны сон? Жаноцкасьць? Ты – не забіла... Не парвала Ахвяр і хціўцаў сувязь злую. І ў божай ночы пакрывале Зямля твая, як ты, вякуе. Крывавы Полацк не счакаўся Крывавых Кіева маленьняў... Не дыяменты-сьлёзы – стразы, Падробкі – ты ліла, напэўна, Князёўна – болей не князёўна, Княгіня – болей не княгіня, Пры ўладару – п’яным і сонным, Па скошанай, як луг, радзіне. Ты мусіла забіць, Рагнеда! Ты столькі год жыла рабыняй, Кляла яго – ды ён – ня ведаў, Нянавісьць прывівала сыну, І – ўсё дарма... Твае нашчадкі Павязаны чужой крывёю. Іх будуць ваяваць спачатку, Пасьля – пазбавяць сілы вояў, Пасьля – імя сваё прыўлашчаць, І будзе край гібець бясьсілы... Твой муж цябе задоўга лашчыў. Чаму яго ты не забіла? ...Вось ён глядзіць на нож дарэмны, Усьмешка злая крывіць вусны. Ідзі, няўдалая царэўна, Далоў з вачэй, да Белай Русі...
|
|